مرکز تحقیقات کشاورزی و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی صفی آباد، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، دزفول
چکیده: (3092 مشاهده)
به منظور تعیین بهترین تاریخ کاشت و بهترین ژنوتیپ سویا سازگار با اقلیم منطقه و دستیابی به حداکثر عملکرد، آزمایشی به صورت کرتهای خرد شده در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار در مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی صفی آباد دزفول به مدت دو سال زراعی (94-1393) اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل پنج تاریخ کاشت شامل اول تیر، 15 تیر، 30 تیر، 13 مرداد و 27 مرداد (کرتهای اصلی) و هفت ژنوتیپ سویا شامل 2001، 2002، Persing×Epps، Saman، Migmat، SG20 و سالند (کرتهای فرعی) بودند.نتایج نشان داد که حداکثر تعداد غلاف در بوته (66 عدد) از ژنوتیپ سالند در تاریخ کاشت 15 تیر و حداقل تعداد غلاف در بوته (7/17 عدد) از تاریخ کاشت 27 مرداد و ژنوتیپ 2001 بدست آمد. نتایج نشان داد که تاخیر در کاشت باعث کاهش ارتفاع بوته در کلیه ژنوتیپهای سویا شد و بیشتر بودن طول دوره رشد در ژنوتیپهای رشد محدود، باعث افزایش ارتفاع بوته در آنها نشد. بر اساس میانگین دو سال آزمایش بیشترین (3479 کیلوگرم در هکتار) و کمترین (1698 کیلوگرم در هکتار) عملکرد دانه به ترتیب از تاریخهای کاشت 30 تیر و 27 مرداد بدست آمد. میانگین عملکرد دانه ژنوتیپها در دو سال مورد آزمایش نشان داد که ژنوتیپهای سالند (گروه 6) و SG20 (گروه 7-6) از بالاترین عملکرد دانه برخوردار بودند. ژنوتیپ Migmat در تمام تاریخهای کاشت از میزان پروتئین دانه بالاتری برخوردار بود. حداکثر میزان روغن (9/25 درصد) در تاریخ کاشت دوم از ژنوتیپ 2001 بدست آمد. حداقل میزان روغن (6/21 درصد) نیز در تاریخ کاشت آخر (27 مرداد) و ژنوتیپ سامان بدست آمد. با توجه به نتایج آزمایش حاضر و بر اساس برنامه تناوبی منطقه، ژنوتیپهای سویا با گروه رشدی 7-6 و تاریخ کاشت اواخر تیر، برای شرایط اقلیمی شمال خوزستان مناسبتر هستند.
Effect of sowing date on growth and seed yield of soybean (Glycine max Merrill) genotypes under North Khuzestan weather conditions
. علوم زراعی 2018; 20 (1) :45-60 URL: http://agrobreedjournal.ir/article-1-859-fa.html
کلانتر احمدی سید احمد، اسلامی زاده رحیم، قدرتی غلامرضا. اثر تاریخ کاشت بر رشد و عملکرد دانه ژنوتیپهای سویا (Glycine max Merrill) در شرایط آب و هوایی شمال خوزستان. نشریه علوم زراعی ایران. 1397; 20 (1) :45-60