به منظور بررسی تأثیر محرک‌های رشد شیمیایی و آلی و زمان برداشت بر خصوصیات کیفی سویا رقم ویلیامز، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب بلوک‌های کامل تصادفی با 24 تیمار و 3 تکرار در سال 1391 در مؤسسه تحقیقات برنج کشور (رشت) اجرا ‌شد. فاکتور اول، محلول‌پاشی مواد شامل 1- نانوکلات آهن (دو در هزار)، 2- کادوستیم (5/0 در هزار)، 3- آمینول فورته (دو در هزار)، 4- آب مغناطیسی (20 لیتر در متر مربع)، 5- کمپوست زباله شهری (10 تن در هکتار با نسبت 1/0 در آب اضافه شد)، 6- کود حیوانی (کود گاوی، 10 تن در هکتار با نسبت 1/0 در آب اضافه شد) و 7- کود شیمیایی نیتروژن خالص (پنج در هزار از منبع اوره) به همراه یک تیمار شاهد و فاکتور دوم، سه زمان برداشت 1- هنگامی که رطوبت دانه در غلاف‌های ساقه اصلی 25-20 درصد بود 2- هنگامی که رطوبت دانه در غلاف‌های ساقه اصلی 15-14 درصد بود (زرد شدن بیش از 95 درصد غلاف) 3- هنگامی که رطوبت دانه در غلاف‌های ساقه اصلی 12-10 درصد بود (رسیدگی کامل غلاف‌ها)، منظور شدند. مقایسه میانگین اثر متقابل تیمارها نشان داد که محلول‌پاشی نانو کلات آهن در زمان برداشت دوم بیشترین میزان اسید اولئیک (1/27 درصد)، عملکرد دانه و پروتئین (به ترتیب 4062 و 1503کیلوگرم در هکتار) و عملکرد روغن (1014 کیلوگرم در هکتار) را دارا بود. بیشترین میزان اسید استئاریک و اسید لینولنیک (به ترتیب 52/4 و 61/10 درصد) در تیمار آب مغناطیسی بدست آمد. براساس نتایج این آزمایش و با توجه به ترکیب اسیدهای چرب (اولئیک و لینولئیک)، محلول‌پاشی نانوکلات آهن و زمان برداشت دوم باعث افزایش کمیت و کیفیت محصول سویا شد.